On February 22, 2014, Matteo Renzi, Secretary of the Democratic Party, was appointed as Prime Minister by the President of the Italian Republic, Giorgio Napolitano, and was nominated to form a new coalition government. A few months later, Daesh militants declared an Islamic State in the territories of Syria and Iraq, further complicating the ongoing Syrian crisis. The above raise the question of what are the Italian interests at stake in Syria? Is the Renzi government’s position on the Syrian conflict in contrast or not with the policy adopted by the previous administration? Is an Italian involvement in Syria still possible and realistic considering the traditional importance of Libya for the country?

Τη 13η Ιανουαρίου 2015, ο πρωθυπουργός της Γαλλίας,Manuel Valls, δήλωσε,  στη γαλλική εθνοσυνέλευση, ότι η Γαλλία είναι σε πόλεμο με την τρομοκρατία και με τον ισλαμικό εξτρεμισμό και όχι με τη θρησκεία. Οι δηλώσεις αυτές έγιναν μετά τις επιθέσεις των ενόπλων τζιχαντιστών, στο Παρίσι, που στοίχισαν τη ζωή σε 17 άτομα και κατέστησαν τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, έχοντας σημαντικό κοινωνικό και πολιτικό αντίκτυπο με διεθνικές διαστάσεις.

Ο συγγραφέας με το παρόν έργο επιχειρεί μια σφαιρική ανάδειξη και ερμηνεία των γεωπολιτικών εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, κατά το 2011. Αρχικά (1η ενότητα), επιδιώκει την εισαγωγή του αναγνώστη στον αραβικό κόσμο, εν γένει, και στη συνέχεια, προχωρεί (2η ενότητα) σε μια λεπτομερή ανάλυση των περιπτωσιολογικών μελετών εξέτασης, ήτοι των χωρών, οι οποίες επηρεάστηκαν από την Αραβική Άνοιξη. Τέλος (3η ενότητα), προσεγγίζει ερμηνευτικά τα αίτια και τις συνέπειες των αραβικών εξεγέρσεων, προσβλέποντας σε μια ενδελεχέστερη παρουσίαση και εξήγηση αυτών.

Για δεκαετίες μετά την ανεξαρτησία της και μέχρι τα τέλη σχεδόν του εικοστού αιώνα οι Μεγάλες Δυνάμεις ενέτασσαν την Ελλάδα στο στρατηγικό σχεδιασμό της Εγγύς Ανατολής, μιας περιοχής που απλωνόταν από τα Νότια Βαλκάνια μέχρι την ακτές του Λιβάνου και της Αιγύπτου. Κατά τη διάρκεια της ψυχροπολεμικής περιόδου έως το 1974, η Ελλάδα χειμαζόμενη από εσωτερικά προβλήματα κλήθηκε να αντιμετωπίσει πολύ σοβαρά διλήμματα στο διπλωματικό πεδίο, κυρίως στις σχέσεις της με την Μεγάλη Βρετανία, την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αλλά και με τις αραβικές χώρες. Οι πολιτικές πρακτικές των ελληνικών κυβερνήσεων τις δεκαετίες του '50 και '60 σχετικά με το Κυπριακό ζήτημα ήταν καθοριστικές για την τροπή των εξελίξεων και την επακόλουθη τουρκική εισβολή.

Η ένθερμη αντιμετώπιση της Αραβικής Άνοιξης από τους Μουσουλμάνους της Ευρώπης, οι οποίοι προσδοκούσαν την αποκατάσταση της δημοκρατίας στις πατρίδες τους, ήταν αναμενόμενη. Η εδραίωση όμως των φόβων τους για τη μη αναίμακτη πολιτική μετάβαση ενέτεινε τις ανησυχίες τους για τη ρευστότητα του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού, τόσο στις επαναστατημένες πόλεις, όσο και στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, όπου ζουν

Η άνοδος στην εξουσία τους τελευταίους μήνες ακροδεξιών κομμάτων με εμφανή αντί- ισλαμικό χαρακτήρα σε παραδοσιακά φιλελεύθερες χώρες όπως η Ολλανδία και η Σουηδία, καθώς και η πρόσφατη δήλωση της γερμανίδας καγκελάριου Άνγκελα Μέρκελ για την αποτυχία του γερμανικού «πολυπολιτισμικού μοντέλου» εισήγαγαν δυναμικά στο ευρωπαϊκό πολιτικό προσκήνιο ζητήματα αναφορικά με τον εθνικισμό, την ξενοφοβία και τους μουσουλμάνους μετανάστες στην Ευρώπη.